Stoi tu murowana cerkiew pod wezwaniem Zaśnięcia Bogurodzicy, którą postawiono w 1807 r. Końcem dziewiętnastego wieku cerkiew powiększono i dobudowano przedsionek z wieżą. Straszą, drewnianą wzmiankowano w 1753 r. Spłonęła ona wraz z budynkami plebańskimi w 1801 r. Mieszkańcy wsi byli zbyt biedni by postawić nową cerkiew dlatego też, za pośrednictwem miejscowego proboszcza ojca Joana Semkowicza-Dobrzańskiego zwrócili się do cesarza Józefa II z prośbą o udostępnienie im posocyniańskiej kaplicy, na co ów wydał swoją zgodę. Potynkowana cerkiew leży w otoczeniu starych drzew i przycerkiewnego cmentarza, całość otacza kamienny murek. Prezbiterium na rzucie prostokąta z dobudowaną zakrystią od północy. Nawa szersza i wyższa, z dobudowanym składzikiem od południa. Narteks niewyodrębniony w bryle. Nad nim wieża. Dachy dwuspadowe, kryte blachą. Nad nawą ośmioboczna wieżyczka z pozorną sygnaturką. Wieża o 3 kondygnacjach z hełmem ostrosłupowym, krytym blachą. Po wojnie cerkiew użytkowali wierni rzymskokatoliccy, jednakże po wybudowaniu przed kilkoma laty nowego kościoła opuścili ją.
